Uitvaartfotografie een foto met een verhaal. Ik was een uitvaart aan het vastleggen van een veel te vroeg gestorven jongeman. Zijn leeftijd was 46 jaar en hij laat 4 kinderen achter. Ik kende de man persoonlijk, dat maakte mijn werk wel iets lastiger. Ik wist van zijn defensieverleden. Hij is uitgezonden geweest naar Kosovo. Daar heeft hij een trauma aan overgehouden, beter bekend als PTSS.
De aankomst bij het crematorium, daar stond een erehaag gevormd door zijn dienstkameraden. Vooraan zag ik een veteraan staan met een hond, een boxer, later hoorde ik dat de hond Rico heet. Voor mij niet erg bijzonder, een veteraan met zijn hond. Totdat tijdens de dienst deze veteraan het woord nam. Daarin kwam alles naar voren ook over de overleden man, hun gezamenlijke strijd met of tegen PTSS. Met een brok in mijn keel deed ik mijn werk. Ik was daar als uitvaartfotograaf om de herinnering vast te leggen. Na de speech liep de man terug naar zijn hond en hij brak. Zijn makker was meteen bij hem en Rico. Ik zag het gebeuren en maakte met enige twijfeling enkele foto’s. Een dag later word ik al benaderd voor deze foto’s.
Wat blijkt, de foto’s laten de rol zien van Rico en zijn makker. Zij waren daar beiden in ‘functie’ van respectievelijk, Rico als PTSS-hulphond en de dienstmakker was er ter ondersteuning. Rico bleef zijn baas likken en touchen zodat deze weer snel in de ‘normale’ emotie terugkwam. Ik had nog nooit gehoord van een PTSS-hulphond, maar heb de bijzondere waarde gezien van Rico, als buddy en een goede vriend door dik en dun. Maar ik weet nu ook waarom de overledene wel eens reageerde zoals hij reageerde. Ik kan alleen maar zeggen diep respect.
Uitvaartfotografie, een foto met een verhaal. Een foto die voor mij altijd anders zal blijven dan op het moment dat ik deze maakte. Afscheidsmomenten met beelden die spreken.