Afscheidsfotograaf aan het werk. Het is ruim een jaar geleden dat ik gebeld werd voor een uitvaart ergens onder de rivieren. Alles is telefonisch doorgesproken met de uitvaartondernemer. De bewuste dag kom ik aanrijden bij de boerderij, parkeer mijn auto en meld mij bij de uitvaartondernemer, Hans, de uitvaartondernemer waar ik wel vaker mee werk. Iets verderop zie ik een mevrouw de geiten voeren. “Dat is de weduwe”, zegt Hans. Ik loop naar haar toe, stel mijzelf voor en condoleer haar met het verlies van haar man. “Wat fijn dat je er bent, want ik ken jou”, ik helemaal verbaasd want ik kende haar niet. Wat bleek een paar jaar ervoor had ik de uitvaart vastgelegd van een vriend van de overleden man. Ik moest mee naar binnen om foto’s te kijken. Het ijs was gebroken voor de rest van de dag.
Op de boerderij hebben we herinneringen vastgelegd, nog een laatste rondje met de overledene over het bedrijf, bij de geiten, bij de koeien, bij de tractor waar hij zo trots op was. De rit naar het uitvaartcentrum was met de Rouw V.I.P. uitvaartbus. Deze was ook ingezet bij de overleden vriend. Ik fluister de uitvaartleider in, dat hij de kleinkinderen bij het uitvaartcentrum voor de bus moet laten lopen. “Hoe zo?” vraagt hij, ik leg het snel uit. Dan bekijk ik de situatie bij de boerderij en spreek even wat door met de uitvaartleider en met Peter van Nek. Daardoor kan ik een mooi overzicht maken van het vertrek en de boerderij. Zo ga ik als afscheidsfotograaf aan het werk.
Aangekomen bij het uitvaartcentrum, zie ik dat de uitvaartleider doet wat ik hem heb ingefluisterd, alleen nu liep oma ook mee. Voor de bus liep oma met al haar kleinkinderen. Later hoorde ik van de uitvaartleider dat de weduwe dit een heel waardevol moment heeft gevonden. Er volgde een mooie dienst. Daarna vervolgde de stoet naar een begraafplaats 20 km. verderop. Een kleine serene begraafplaats. Mooie woorden aan het graf, alvorens de overledene in het graf zou dalen, werd er eerst nog hooi van de boerderij in het graf gegooid. Vanaf verschillende invalshoeken heb ik de herinneringen vastgelegd. Mijn manier als afscheidsfotograaf aan het werk.
Een paar weken later kom ik bij de familie met de foto’s, ik word hartelijk ontvangen door de weduwe en haar drie dochters. Samen bekijken wij de foto’s. Na afloop geven ze meteen een blijk van waardering, ze vinden het prachtig. Dan gaan we praten over het herinneringsalbum, ik leg uit dat zij een selectie mogen uitzoeken voor het album. “Nee” zegt de weduwe, “ik wil ze allemaal in het album”. Tevergeefs probeer ik aan te geven “Less is more”. Maar ik krijg bijval van een dochter die aangeeft, we gaan we een selectie maken. Maar ik moet wel alle foto’s laten afdrukken zodat ‘mams’ de foto’s kan vasthouden. Zij kan niet omgaan met digitale foto’s. Met dit alles doorgenomen te hebben vertrek ik naar huis. Het kost wat tijd maar zo ben ik als afscheidsfotograaf aan het werk.
Niet veel later, de weduwe heeft intussen de afdrukken 10×15 van de foto’s in huis. Het conceptalbum is klaar en dan ontvang ik een mail van de dochter met flink wat aanpassingen in het concept. In overleg besluiten we dit via de telefoon te regelen. Na ruim 2 uur met elkaar aan de telefoon, zijn de wijzigingen doorgevoerd. De familie gaat akkoord met het concept. Ik ga het dikste album bestellen wat ik tot aan vandaag heb samengesteld. Tussendoor nog een telefoontje van mijn leverancier, “Wauw Rob, wat een fantastische en bijzondere foto’s op de boerderij”. Dat geeft mij nogmaals de bevestiging dat ik het goed heb gedaan. Als de familie het album heeft ontvangen krijg ik een telefoontje van de weduwe die mij hartelijk bedankt. Ze is zo blij met het album, maar beseft ook dat ze best veel had gevraagd. Ze bedankt mij voor het geduld wat ik met hen heb gehad. Voor mij is iedere uitvaart uniek, iedere opdrachtgever uniek. Ik geef hen wat ze van mij verwachten. Als kost het veel meer tijd, zo werk ik al afscheidsfotograaf. Ik heb het met liefde gedaan.