Tijdens een afscheid zie je steeds vaker dat er een fotograaf aanwezig is. De één noemt het een afscheidsfotograaf, de ander uitvaartfotograaf en soms ook wel rouwfotograaf. De naam maakt niet uit, want het doel is hetzelfde: Herinneringen maken van een afscheid of uitvaart.
Kan iedere fotograaf dit? In essentie zeg ik ja, maar het is wel compleet anders dan een familieportret of een huwelijk. Er spelen heel andere emoties mee. Als uitvaartfotograaf kom je heel dicht bij de familie in haar meest kwetsbare momenten. Soms begint het fotograferen al bij de opbaring, dan weer eindigt het in de ovenruimte van een crematorium.
Alle nabestaanden hebben zo hun eigen beweegreden om herinneringen aan het afscheid vast te laten leggen. Iedereen maakt daar zijn of haar eigen keus in.
Enkele, voor mij als uitvaartfotograaf, belangrijke redenen:
- Er zijn kleine kinderen aanwezig
- Familie in het buitenland
- Een gezinslid ligt in het ziekenhuis
- Dementie
- Geestelijk beperkt
- Tieners en jong volwassenen
Er zijn kleine kinderen aanwezig:
Nog te jong om te begrijpen en zich goed te kunnen herinneren wat er is gebeurd. Dankzij de foto’s kunnen ze later zien dat zij er daadwerkelijk bij zijn geweest.
Familie in het buitenland:
Door middel van de foto’s of het herinneringsalbum kunnen zij zien hoe het afscheid vorm heeft gekregen. Visualiseren geeft een beter beeld dan alleen vertellen.
Een gezinslid ligt in het ziekenhuis:
Het zal je maar gebeuren! Iemand uit de naaste familie ligt in het ziekenhuis en kan daardoor zelf niet aanwezig zijn. Dat is op zich al erg genoeg! Als er dan herinneringen zijn vastgelegd van het afscheid, kan het verhaal worden ondersteund door foto’s.
Dementie:
Doordat mensen ouder worden krijgen we steeds vaker te maken met dementerende ouderen (en zelfs jongeren). Een afscheidsfotograaf kan hierin een rol van betekenis spelen. Een herinneringsalbum samenstellen van de uitvaart helpt om de herinneringen terug te brengen. Soms pakt dat heel goed uit, maar het kan ook juist het tegenovergestelde bewerkstelligen. Deze persoon wordt dan steeds herinnerd aan het verdrietige moment. Maar… als er juist wel behoefte is aan herkenning en er zijn géén beelden vastgelegd? Mijn advies, als afscheidsfotograaf, is daarom om het wel te doen. O.a. voor deze groep mensen heb ik het basispakket uitvaartfotografie (low-budget).
Geestelijk beperkt:
Vanuit de zorg is het bekend dat mensen met een geestelijke beperking vaak behoefte hebben om te praten. Echter, praten over verlies en gevoel is een stuk lastiger. Een herinneringsalbum kan dan voor hen een hulpmiddel zijn. Al bladerend door het album met herinneringen, komt het gesprek veelal vanzelf op gang. Ook hier een kanttekening; iedereen reageert niet hetzelfde. Maar wat als de behoefte aan herinneringen er is en deze zijn niet vastgelegd? Het kan niet worden overgedaan.
Tieners en jong volwassenen:
Waarom ook deze groep benoemen? Eigenlijk kwam het door een dominee, die mij hierop heeft gewezen. En dan ga ik terug naar een eigen ervaring. Mijn vrouw heeft haar vader op jonge leeftijd verloren. Later kwam ik in haar leven. Wat was het mooi geweest als de herinnering rond de tijd van het overlijden en de uitvaart was vastgelegd. Hadden we er samen naar kunnen kijken en erover kunnen praten. Maar niet alleen wij; wat denk je van onze kinderen? Tieners en jong volwassenen staan aan het begin van hun leven, vaak nog geen relatie etc. maar al wel een persoonlijke emotionele ervaring meegemaakt. Wat is het dan fijn dit later in je leven te kunnen delen met je gezin. En als ‘hun’ verhaal ondersteund kan worden door middel van een herinneringsalbum, dan wordt ‘het verhaal’ nog beter begrepen.
Dit is een kleine greep uit de beweegredenen om een afscheidsfotograaf / uitvaartfotograaf te betrekken bij een afscheid en uitvaart. Ik besef heel goed dat er nog veel meer redenen zijn om de herinnering vast te laten leggen.