Hoe is het met u?
Mijn telefoon gaat en ik neem op. Aan de andere kant een mevrouw die haar naam noemt en ik weet meteen wie het. Maar zij gaat uitgebreid vertellen wie ze is aangezien ze denkt dat ik het niet weet, maar ik onthou bijna alle namen van de families. Nu zo’n twee jaar geleden heb ik de uitvaart van haar man vastgelegd. In die twee jaar heb ik geregeld contact met haar zoon gehad over het herinneringsalbum. Wat er nog steeds niet is.
Waarom is het er nog niet? Families mogen bij mij zelf een selectie aangeven voor het album. Zo komen er in het album de beelden die zij wensen. Soms maak ik een eerste opzet. Maar uiteindelijk krijgt een familie een herinneringsalbum zoals zij dat wensen. Uiteindelijk is het hun album, ik ben alleen degene die het vorm geeft.
Haar zoon een man van half in de twintig, erg verantwoordelijk en wil dit zelf op zich nemen. Maar de tijd ontbreekt. Vader was een ondernemer met een goed lopend bedrijf met de nodige personeelsleden. En door het overlijden is de rol van de zoon binnen het familiebedrijf van de één op de andere dag veranderd. En daarbij hebben we het laatste jaar ook te maken met Covid-19, een extra beperking.
De keren dat ik hem heb gesproken dan was het: “Rob, ik ga de foto’s uitzoeken voor het album en binnen een paar weken heb je onze keus”. Maar het komt er niet van. De laatste keer als we elkaar spreken bied ik hem aan de eerste opzet vast te maken. “Nee hoeft niet, je krijgt onze selectie snel door”. Ik dring niet aan, ik weet dat ze graag alles zelf doen, dat was ook ten tijde van de uitvaart. Aanpakkers zijn het. Maar het herinneringsalbum is er nog niet!
Daarom belt de mevrouw om met mij te overleggen. Ik doe een voorstel en daar is ze helemaal blij mee. We praten nog wat over de kinderen en dan vraag ik aan haar: Hoe gaat het met u. Geëmotioneerd door mijn vraag, vertelt ze hoe het gaat. Maar ook dat ze het fijn vindt dat ik dit vraag, want eigenlijk niemand vraagt dat meer. En ze vervolgt, “dat deed ik ook niet”, maar dat is wel een les, ik blijf het anderen vragen. Het is zo belangrijk, het voelt zo goed als anderen daarnaar vragen. Het is allemaal zo rauw (rouw) zegt ze, er is een leven voor en een leven na. Maar het is zo fijn als mensen vragen hoe het met je gaat.
En daarom wil ze nu ook snel het herinneringsalbum realiseren, het praat makkelijker met anderen. Je gaat niet samen achter een beeldscherm zitten op een zondagmiddag. En ze besluit ons gesprek met: “Rob dit ligt niet aan jou, dit is echt onze schuld, wij willen alles zelf doen maar geven het nu toch over aan jou”.